Lieve help, leren we het dan nooit?

In 2013 pleegde de huisarts Nico Tromp zelfmoord. Hij had ooit meegemaakt dat een patiënt die hij een zachte dood wilde bezorgen weer bijkwam nadat hij het euthanaticum had toegediend. Hij had van deze ervaring geleerd en dacht bij zichzelf dat overkomt me niet nog een keer. Hij gaf daarom politiek incorrect een 3 maal zo hoge dosis bij een ongeneeslijk zieke die niet langer wilde lijden. Een politiek correcte coassistent constateerde dat de huisarts een veel hogere dosis had toegediend dan de richtlijn voorschreef. Hij vertelde dit aan zijn opleider, die politiek correct de Inspectie inschakelde. De Inspectie meldde het politiek correct aan de politie en de politie deed zijn werk en lichtte Nico van zijn bed. Nico Tromp werd zo overrompeld door de verdenking op moord, dat hij in een zware depressie raakte. Hij werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en pleegde een paar weken later zelfmoord.

Ik moest aan dit gruwelijke verhaal denken toen ik via de media over de zaak Arib hoorde. Tot 2 jaar geleden was zij Kamervoorzitter en zou zij een schrikbewind hebben gevoerd in het bedrijf van ruim 600 medewerkers dat de Tweede Kamer ondersteunt. De ambtenaren voelden zich onder haar bewind niet veilig. Je zou denken dat de slachtoffers dan in gesprek zouden gaan met een vertrouwenspersoon die dan hoor en weder hoor kan toepassen. In de zaak Arib schijnt dit niet gebeurd te zijn. 2 Jaar na haar ontslag als werkgever, toen het personeel zich weer veilig voelde omdat Arib door de Tweede Kamer werd vervangen door de veel vriendelijkere Bergkamp kwamen er anonieme meldingen binnen van grensoverschrijdend gedrag. Politiek correct besprak zij dit in het presidium die politiek correct de landsadvocaat om raad vroeg. De landsadvocaat adviseerde een onderzoek te doen naar het gedrag van Arib toen zij nog werkgever was. Heel politiek correct, terwijl de landsadvocaat natuurlijk het presidium had moeten adviseren om de klagers aangifte te laten doen wegens grensoverschrijdend gedrag of om een civiele procedure te starten zodat zij schadeloosgesteld zouden kunnen worden indien Arib inderdaad buiten haar boekje was gegaan. Helaas was er een politiek correcte klokkenluider die bang was dat het geheime onderzoek in de doofpot zou verdwijnen die het lekte naar de NRC. De NRC deed haar werk en de politieke correctheid leidde tot het beschadigen van mensen, waardoor de medewerkers van het bedrijf zich nu weer onveilig voelden net als in de periode dat Arib haar schrikbewind voerde.

Politieke correctheid kan soms gruwelijk uitpakken, gelukkig deze keer niet met dodelijke afloop.
Later kwam Matthijs van Nieuwkerk in het nieuws en ik dacht lieve help we leren het ook nooit. Matthijs schijnt een perfectionist te zijn en regelmatig uit zijn plaat te gaan net als Rutte trouwens, maar hij wordt waarschijnlijk pas aangeklaagd als zijn personeel zich weer veilig voelt en dat gebeurt pas als Rutte een andere baan heeft. Ik heb altijd geleerd dat de werkgever verantwoordelijk is voor een veilig werkklimaat en een minister zelfs voor al zijn voorgangers. Niet Matthijs had aan de schandpaal genageld moeten worden, maar de verschillende bazen die hij in de loop der jaren heeft gehad.

Hoe is het toch mogelijk dat het journaille politiek correct elkaar volgen als een op hol geslagen kudde en niemand meer lijkt na te denken. En mensen die wel nadenken zoals Johan Derksen heeft geen forum, althans daar kijken politiek correcte journalisten niet naar. Als ze dat zouden doen dan worden ze gecancelled. Wat dat betreft heerst er in de journalistiek kennelijk ook een angstcultuur, maar wanneer die beerpunt opengaat kan ik niet voorspellen. Indien dit zo blijft leren we niets en herhaalt zich steeds weer dat de bekende Nederlander verantwoordelijk wordt gemaakt voor iets waar zijn werkgever verantwoordelijk voor is.